Amerikaanse verkiezingen als klimaatkeerpunt

Kamp Trump

De eerste termijn van Donald Trump als president (2017-2021) werd gekenmerkt door een gunstig beleid voor fossiele brandstoffen en het afschalen van milieumaatregelen. De kans is groot dat een soortgelijke aanpak nieuw leven wordt ingeblazen als hij wordt herkozen.

Trump heeft het namelijk niet zo met duurzaamheid. “Er zijn inmiddels triljoenen dollars uitgegeven aan dingen die te maken hebben met de groene zwendel. We zullen een einde maken aan deze ongelooflijke verspilling van belastinggeld die de inflatiecrisis aanwakkert.” Om dit te bereiken heeft hij al een aantal beloftes gedaan.

Zo heeft hij al ‘drill, baby, drill’ beloofd als hij wordt herkozen tot president. Hij vindt de fossiele sectoren steenkool en olie in één woord ‘beautiful’. In zijn campagne beloofde Trump verder dat alle offshore windprojecten zullen stoppen op zijn eerste dag in het Witte Huis. Hij beweert daarbij overigens ook, zonder enig bewijs, dat ze kanker veroorzaken. Ook heeft hij het gemunt op zonnepanelen. “Zonnepanelen zijn niet sterk genoeg en het is heel erg duur,” zonder te verduidelijken wat hij precies bedoelde met ‘sterk’. En over de elektrische auto is hij eerder nooit positief geweest en bestempelde het als ‘waanzin’. Hun aanhangers zouden zelfs “in de hel moeten rotten”. Deze mening veranderde toen Trump (financiële) steun kreeg van Elon Musk. Het siert hem.

Over Carbon, Capture & Storage (CCS) is kamp Trump positiever, ondanks dat de technologie niet het gemakkelijkste is om uit te rollen. CCS-projecten vergen bovendien grote investeringen zonder dat daar een zeker rendement tegenover staat. Dit brengt dus hogere financiële risico’s met zich mee, waarin de overheid een bemiddelende rol moet nemen. Voor kamp Trump is CCS echter een plausibele technologie, omdat fossiele verbranding kan doorgaan. Een soort rookgordijn dus.

Het Internationale Energieagentschap (IEA) moet het ook ontgelden. De VS levert jaarlijks een grote financiële bijdrage aan het budget van het IEA en heeft daarmee redelijk wat invloed. De kans is groot dat de druk op het IEA met Trump II zal toenemen, aangezien sommige republikeinen inmiddels al hebben geroepen dat het IEA een te progressieve echokamer is. Zij pleiten ervoor dat het IEA terug moet naar haar oorspronkelijke mandaat: het bevorderen van energiezekerheid.

Kamp Harris

Het zal u denk ik niet verbazen dat het kamp van Kamala Harris zich in de andere hoek bevindt van deze klimaatarena. Zij vinden de ingeslagen pro-klimaatweg door Joe Biden positief, maar tegelijkertijd zijn ze van mening dat er meer gedaan kan worden om klimaatverandering tegen te gaan. De klimaatlat wordt waarschijnlijk hoger gelegd. Bij de Democratische voorverkiezingen in 2019 kwam Harris al met een veel ambitieuzere groene agenda dan Biden. Zo stelde ze toen al een koolstofbelasting voor, een verbod op de winning van schaliegas (‘fracking’) en een investering van USD 10 miljard om de opwarming van de aarde tegen te gaan.

Het heeft er alle schijn van dat een verkiezingsoverwinning van Trump de groene agenda in de VS een stuk fletser gaat maken, terwijl bij winst van Harris groei in het vat zit voor klimaatmaatregelen. Het is daarmee een waar keerpunt. De groenesoep zal echter niet zo heet gegeten worden als zij wordt opgediend, dit geldt voor beide kampen. Want ondanks de felgroene claim van Biden in zijn jaren als president, heeft hij ook tal van fossiele projecten goedgekeurd. De economische belangen blijven nu eenmaal hoog. Ze zullen de ecologische belangen nog vaak genoeg in de weg staan.