Raphaël Gallardo: ‘2024 het grote verkiezingsjaar’

In 2024 werd het beschouwd als het ‘grote verkiezingsjaar’, waarbij bijna 40% van de wereldbevolking, goed voor 60% van het wereldwijde bbp, naar de stembussen ging. Dit leidde tot een wereldwijde opkomst van populistische bewegingen, waarbij 80% van de zittende regeringen werd afgezet. De terugkeer van inflatie tussen 2021 en 2023, na drie decennia van toenemende ongelijkheid en stagnatie van de reële mediane lonen, was de druppel die de emmer deed overlopen en de kiezers ertoe aanzette de marktvriendelijke orthodoxy van het ‘Washington Consensus’ te verlaten. De Visie van Raphaël Gallardo, Chief Economist Carmignac.

In 2025 staan de populistische leiders, die op anti-inflatieplatforms zijn gekozen, voor de uitdaging van de fiscale realiteit. Hardnekkige inflatie, met uitzondering van China, en onhoudbare fiscale paden zullen de reële leenkosten hoog houden en de valutamarkten nerveus maken. Dit kan leiden tot een ‘reckoning’ waarbij de geduld van de ‘bond vigilantes’ op de proef wordt gesteld. De grote centrale banken krimpen hun balansen, waardoor de liquiditeit in de obligatiemarkten afneemt. Als deze investeerders beginnen te verkopen uit protest tegen ogenschijnlijk onhoudbare fiscale beleid, kan dit leiden tot stijgende leenkosten en een verzwakking van de valutakoers, wat een negatieve vicieuze cirkel creëert met inflatie en de reële economie.

De terugkeer van Donald Trump als de ‘populist-in-chief’ zal waarschijnlijk leiden tot verscherping van migratiebeleid en het opleggen van tarieven, wat de aanbodzijde van de Amerikaanse economie kan belemmeren. Aan de andere kant kunnen deregulering en belastingverlagingen de binnenlandse vraag stimuleren, waardoor de economie rond de 2,5% kan blijven groeien. Echter, met hardnekkige inflatie en hoge reële leenkosten, vooral voor huishoudens met lage inkomens, zal deze groei niet inclusiviteit bevorderen en sociale frustraties verder aanwakkeren.

Trump, geconfronteerd met een fragiele meerderheid in het Huis van Afgevaardigden, zal gedwongen zijn zijn beloftes waar te maken, wat hem in botsing kan brengen met een verzadigde obligatiemarkt en een sterke dollar. Net als zijn voorgangers zal hij verleid worden om externe en fiscale beperkingen te versoepelen, mogelijk door de kosten van aanpassing te externaliseren, zoals een daling van de dollar of door financiële repressie op zijn bondgenoten. In het slechtste geval kan hij de onafhankelijkheid van de Fed ondermijnen.

In de eurozone zal de politieke en fiscale koers van Frankrijk de belangrijkste drijfveer zijn. Als de Franse politiek er niet in slaagt de fiscale verslechtering om te keren, kan een institutionele crisis uitmonden in een financiële crisis met wereldwijde gevolgen. De falende handhaving van fiscale discipline binnen de EU ondermijnt de duurzaamheid van de eurozone. Frankrijk kan zijn schulden niet afwaarderen of zijn munt devalueren, wat leidt tot pijnlijke fiscale aanpassingen die voelbaar zijn in de echte economie, vooral op de arbeidsmarkt.

Ten slotte staat China op de rand van schulden-deflatie en ‘Japanificatie’, maar blijft het vasthouden aan minimale stimuleringsmaatregelen, gedreven door ideologische tegenstand tegen beleid dat de consumentenbestedingen kan stimuleren. De stabilisatie van huizenprijzen in grote steden is onvoldoende om de woningbouw op nationaal niveau te stimuleren. Xi Jinping’s prioriteit ligt bij het opbouwen van een sanctiewerende exportgerichte economie, terwijl de dystopische controle over de bevolking de sociale frustratie verhoogt. Zonder significante stimulans tijdens de parlementaire sessies in maart, blijft voorzichtigheid geboden met betrekking tot de Chinese economie.

Al met al staat de wereld voor een uitdagende periode waarin populistische leiders de gevolgen van hun verkiezingsbeloften moeten onder ogen zien, te midden van een complexe economische en politieke context.